“Een louter nautische week.”
Op dit moment zit ik thuis deinend op de bank, want gister is de Rees helaas geëindigd. Wat hebben we genoten! Vanaf onze 24-uurs race afgelopen vrijdag is er nog van alles gebeurd, dus hierbij de laatste, extra lange blog van de Race of the Classics van Team UU voor nu.
De eerste paar shifts van de 24-uurs race waren gedraaid en het gala van de dag ervoor begon er aardig in te hakken. Gelukkig hadden we het zo ingepland dat je telkens na je drie uurtjes slaap nog even rustig wakker kon worden met een ontbijtkoek en een stand-by dienst. Tijdens deze drie uur werd de tijd gedood met spelletjes, liedjes zingen, pannenkoeken eten en gedichten schrijven, want ja, ook onze poëet Michiel was mee. Ook op dek werd er zachtjes muziek gedraaid om wakker te blijven en ontstonden er discussies over kerncentrales en de huizenmarkt in Utrecht. Zo bleef die 24-uurs race toch nog uit te houden.
Helaas bleek dit alles te mooi om waar te zijn. Want waarom konden we niet meer doortrekken op de wc? En waarom kwam er bruin water uit de kraan? Juist ja, omdat de watertank leeg was. Paniek! Er begon zich een primitief leventje op de Catherina te ontstaan waarbij je door moest trekken met een emmertje zeewater en daarnaast werden de mensen met slaapshift een stuk minder gezellig wakker met het idee dat er geen koffie of thee zou zijn. Redelijk vervelend allemaal, maar gelukkig was dit niet van al te lange duur.
De laatste shift ging in en deze werd gevuld met een kleine dekparty om warm te blijven. Vervolgens luidde het eindsignaal en was de race voorbij. We hadden het overleefd en als klap op de vuurpijl had onze schipper Wessel ook nog eens een waterboot weten te regelen, dus we konden eindelijk weer normaal naar de wc en was het tijd voor een welverdiende douche!
We waren aangekomen bij onze laatste stop, namelijk Beverwijk. En niet zo maar ergens in Beverwijk, nee nee. We meerden aan bij een idyllische haven tegenover de ijzerstort. Maar dit kon de pret niet drukken, want vanavond zou het laatste feest zijn, dus alle fusten La Chouffe moesten op.
Na een goede bodem gelegd te hebben van overheerlijke hamburgers hadden onze teamgenoten van Histos een cantus georganiseerd. De pannen bier stonden klaar, liedjes werden gezongen en menig vleermuis-ad werd uitgedeeld. We waren klaar om naar het feest te gaan!
Naast ons schip stond een houtbewerkingsloods die voor toen even was omgebouwd tot een bierfestival, want alle teams hadden hun laatste fusten meegenomen. De bierpomp kwam tevoorschijn, de band begon te spelen en sfeer zat er, zo als altijd, goed in bij Team UU. Integreren hoefden wij zeker niet meer te leren, want ook dit verliep weer soepel. Rond een uurtje of 2 was het feest afgelopen en was het tijd om de laatste pannenkoeken te halen bij onze vrienden van de Stortemelk, om hierna met gevulde buikjes naar bed te gaan.
Onze laatste ochtend op de Catherina was waarschijnlijk de meest stille. Het feest was erg gezellig geweest en dit was te merken. Strompelend kwamen mensen hun bed uit om vervolgens in het zonnetje op het dek te gaan liggen. Hier was alleen niet al te veel tijd voor, want het schip moest opgeruimd worden. Terwijl de laatste route naar Amsterdam gevaren werd, was het aan ons de taak om het plakkerige dek te schrobben, onze tassen in te pakken en het schip weer op te ruimen zoals we hem een week geleden hadden gevonden. Toen we langs het station voeren werd voor de laatste keer het zeil gehesen om nog even aan iedereen te laten zien hoe mooi ons schip was.
Eenmaal aangemeerd en ingepakt werden Wessel, Bauke, Kristel en Chantal bedankt. Want waar wij gekomen zonder hun? Waarschijnlijk lagen we dan nog hopeloos in de veerhaven van Rotterdam. Ook ons bestuur kreeg een bedankje, want ook zij waren natuurlijk onmisbaar.
We moesten het schip verlaten en het was tijd om naar het Delirium Café te gaan voor de uitslag. Dit duurde alleen nog een tijdje, dus besloten we om nog even te genieten van de zon en dus maar te gaan deksletten op de kade. We misten het schip nu al. Toen de wolken verschenen begon het koud te worden. Iedereen had zin in koffie of warme chocomel, maar helaas viel dit niet te halen bij het Delirium Café en moesten we toch echt de bewoonde wereld in, waar het contrast met de normale mensen opeens heel groot bleek te zijn. Teamjassen, joggingsbroeken, slippertjes en fleecedekentjes waren toch niet zo normaal tussen alle gewone inwoners van Amsterdam.
Op het terras vloog de tijd voorbij. We moesten naar de uitslag! Vooraan in de zaal hadden we een plekje weten te bemachtigen, zodat we alles goed konden zien en na een lange dag wachten was het dan eindelijk tijd.
Zoals een aantal van jullie misschien al weten is er ontzettend veel tijd en moeite in deze week gestoken. Ruime tijd van te voren is ons bestuur al bezig geweest met de voorbereidingen en als dank hiervoor heeft ons team de RAA prijs gewonnen, wat betekend dat wij het meest georganiseerde team waren. Ook heeft onze schipper Wessel de prijs van het Klassieke Schepen Fonds gewonnen en mag hij het schip opknappen, zodat deze volgend jaar nog harder gaat stralen.
Ik ben ontzettend trots op ons team en mis iedereen nu al ontzettend. Wat was dit een fantastische week! Louter nautisch!
Joe Joe!